آیا گرسنه اید؟! - وبلاگ فروش ساعت

به گزارش وبلاگ فروش ساعت، اضافه وزن بالا و چاقی از جمله مواردی است که افراد زیادی را آزار می دهد. از طرفی رژیم های غذایی و راهکارهای کاهش وزن گاهی چنان سخت و طاقت فرسا هستند که اشخاص را نسبت به ادامه راستا کاهش وزن خود دلسرد می کنند. مایکل گرازیانو متخصص علوم اعصاب دانشگاه پرینستون آمریکا از تجربه چند ماهه خود در ارتباط با کاهش وزن می گوید و روش های مرسوم در این خصوص را نقد می کند.

یکی از مسائل بشر امروز این است که چگونه بدون انجام هیچ گونه تلاشی وزن خود را کاهش دهد! مایکل گرازیانو متخصص علوم اعصاب (نوروساینس) دانشگاه پرینستون در این خصوص تجربه کاهش وزن خود را به اشتراک می گذارد. وی در این خصوص می گوید: من این تجربه را در رابطه با خودم امتحان کردم و نتیجه آن 50 پاوند (معادل 22.6 کیلوگرم) کاهش وزن در طول 8 ماه بود. از این رو می توان ادعا کرد که راه حل من کارآمد بوده است. نگاه من به اضافه وزن متفاوت با رویکردهای معمول جامعه بود. چرا که من روانشناس هستم، نه یک پزشک. از همان ابتدا مسئله تنظیم وزن برای من به جای این که در حوزه فیزیولوژی قرار بگیرد، جنبه روانشناسانه داشت.

اگر وزن ما تنها ناشی از تعادل میزان کالری ورودی و خروجی بود، همه ما در وزن انتخابی خود قرار داشتیم. همه ی افراد قانون کم تر غذا خوردن را به منظور برقراری وزن متعادل می دانند. پس در این صورت کاهش وزن باید کار ساده ای به راحتی انتخاب رنگ لباس می بود. در حالی که چنین نیست و با فرایند رو به رشد اضافه وزن در سراسر جوامع روبرو هستیم. حالا زمان آن رسیده است که به این مشکل از منظری دیگر نگاه کنیم.

گرسنگی بیش از هر چیز دیگری، یک حالت برانگیختگی ذهنی است. روانشناسان در مورد این موضوع حداقل مطالعاتی به مدت یک قرن داشته اند. بیشتر ما قبل از شام احساس گرسنگی و بعد از مهمانی احساس سیری داریم. اما این ها تنها ظاهر ماجرا است. گرسنگی فرآیندی است که همیشه حی و حاضر وجود دارد و در پس زمینه ذهن ما فعال است. فقط گهگاهی به صورت یک نیاز آگاهانه خود را نشان می دهد. به بیانی دیگر گرسنگی بیشتر شبیه به حالت یا خلق و خو است. حالتی که به عنوان یک زیرلایه عمل کرده و حتی می تواند خیلی از تصمیم گیری های ما را تغییر دهد. ضمن این که این قدرت را دارد اولویت های ما را تعیین کند و ما را ترغیب به سرمایه گذاری های عاطفی برای اهداف بلند مدت کند و همچنین می تواند ادراکات حسی ما را به شکل عمیقی تغییر دهد.

مرز بین احساس و واقعیت

فرض کنید پشت میز شام می نشینید و چشم تان به همبرگر داخل بشقاب می افتد. با خود می گویید: چه همبرگر کوچکی! چرا آنقدر کوچک آن را درست کرده اند؟ حداقل باید سه عدد از این همبرگر بخورم تا سیر شوم. شما همبرگر را کوچک می بینید چون گرسنه هستید. به عبارتی دیگر حالت گرسنگی آن لحظه، همبرگر را کوچک تر از اندازه واقعی نشان می دهد. در صورتی که اگر سیر باشید، همان همبرگر خیلی هم بزرگ به نظر می آید. با افزایش احساس گرسنگی، حس می کنید کمی لاغرتر از گذشته شده اید و رژیم غذایی شما یک ریاضت افراط آمیز است. در حالی که در زمان سیری ممکن است خود را مثل یک نهنگ چاق و حجیم حس کنید.

حتی حافظه را هم می توان در این رابطه فریب داد. فرض کنید فهرستی از تمام چیزهای را که می خورید در ذهن خود ثبت کرده اید. آیا به محفوظات ذهنی خود اعتماد دارید؟ نه تنها حجم غذایی که می خورید ر فراموش می کنید بلکه گاهی موارد موجود را هم از یاد می برید. در حالت گرسنگی ممکن است سه تکه نان بخورید و بعد از صرف غذا به یاد بیاورید که تنها یک نان مد نظر بوده است.

یکی از مطالعات اخیر نشان داده است که بیشترین میزان کالری افراد از طریق تنقلاتی که در بین وعده های غذایی می خورند، تامین می شود. با این حال بیشتر مردم این واقعیت را انکار می کنند و قطعا برای آن ها هم جای تعجب خواهد بود که حجم میان وعده و ریزه خوری ها آن ها چقدر بالا است.

از آنجا که گرسنگی خارج از محدوده خودآگاه ما عمل می کند کنترل آن کار سختی است. شاید همین مسئله چاقی را به یک مشکل لاینحل تبدیل کرده باشد.

گرسنگی و رفتار مغز

گرسنگی توسط ساقه مغز کنترل می شود. هیپوتالاموس که در قسمت پایین مغز قرار گرفته است، مسئولیت تنظیم گرسنگی و دیگر انگیزه های اصلی را به عهده گرفته است. هیپوتالاموس سنسورهایی دارد که به معنی واقعی کلمه طعم خون را حس می کنند! این سنسورها می توانند سطح چربی، پروتئین، قند و حتی فشار و دمای خون را تشخیص دهند. هیپوتالاموس با جمع آوری این داده ها و ترکیب آن ها با دیگر سیگنال های حسی که از سیستم های دیگر مغز گرفته است، مواردی مانند پر بودن روده، طعم و مزه و بوی غذا، ظاهر غذا و حتی زمان روز را و دیگر شرایط محیطی را تشخیص می دهد.

این اطلاعات، عادات غذایی ما را به مدارهای عصبی آموزش می دهد. از این رو گرسنگی ما در ساعات خاصی از روز نه صرفا به دلیل خالی بودن معده بلکه به علت عملکرد پیچیده این پردازنده های عصبی است که بیشتر بر اساس پیش بینی کار می کنند تا این که نیاز واقعی را در نظر بگیرند. برای مثال چنانچه یک وعده غذایی خود را در زمان مربوطه اش حذف کنید، در دفعات ابتدایی احساس گرسنگی شدید می کنید. اما به مرور که بگذرد در آن ساعت از از روز احساس گرسنگی شما هم کم تر می شود و عادت غذا خوردن در آن ساعت را از دست می دهید. به همین دلیل در انتها هر وعده غذایی احساس سیری می کنیم و این ربطی به پر شدن معده ما ندارد. به نظر می رسد که مرز باریکی بین احساس سیری و پر شدن کامل معده وجود دارد. سیر شدن واقعی و روانی محاسبات پیچیده ای را درگیر خود می کند. هیپوتالاموس مغز این طور تشخیص می دهد: تو فقط یک عدد همبرگر خوردی. تجربه گذشته ثابت کرده است که این همبرگرها در مدت زمان دو ساعت میزان پروتئین و چربی خون را افزایش می دهد. بنابراین طبق پیش بینی من دیگر نباید احساس گرسنگی کنی. و این گونه است که سیستم بدن یاد می گیرد که چطور گرسنگی را تنظیم و پیش بینی کند.

دریافت کالری کم تر کمک می کند تا وزن خود را کاهش دهید. اما نکته ای که در این میان وجود دارد این است که، همچنان که سعی در کاهش کالری ورودی به بدن خود دارید نتیجه ای عکس دریافت می کنید.

در اینجا هیپوتالاموس وارد مداخله می شود و درست در نقطه ای قرار می گیریم که توصیه های پزشکی و روانشناسی دست به گریبان یکدیگر می شوند. شما تصمیم به کاهش کالری دریافتی گرفته اید. پس مدتی را غذا کم تر می خورید. نتیجه شبیه جنگیدن با یک ببر با یک تکه چوب کوچک است! چرا که در روزهای بعد حس گرسنگی شما شدت می گیرد و برای سیر کردن خود به تنقلات و ریزه خوری روی می آورید. بیشتر افراد، بیشتر تمایل دارند که به مقدار غذای خود توجه کنند تا این که احساس سیری را در نظر بگیرند. اما چون احساس سیری تا حدودی جنبه روانی دارد، با افزایش حس گرسنگی ممکن است بیشتر از حد معمول غذا بخورید و کم تر از قبل احساس سیری کنید و جالب این که حس پیشرفت هم به شما دست دهد! و آخر از همه این که دایم در حالتی مراقب و گوش به زنگ قرار دارید. شاید در بین راه چند باری رژیم خود را بشکنید اما خود را بابت این قانون شکنی تبرئه می کنید و دوباره در راستا قرار می گیرید. در کل تا مدت ها احساس خوبی دارید تا این که متوجه می شوید وزن شما تغییری نسبت به گذشته پیدا نکرده است و همین موضوع باعث دلسردی تان شده و پس از آن رژیم را به حالت تعلیق و سپس تعطیل در می آورید! چرا که گرسنگی در زیرلایه های آگاهی پیروز شده است تا انتخاب های شما را به بی راهه بکشاند.

روش های مرسوم در کاهش وزن

البته قرار نیست نقش فیزیک را در این بین انکار کنیم. طبیعتا کالری کم تر وزن شما را کاهش خواهد داد. اما وقتی صریحا دست به کاستن کالری روزانه خود می زنید پاسخ عکس خواهید گرفت. تقریبا همه سعی بر این دارند تا با رژیم غذایی به نبرد برجستگی شکم بفرایند! در حالی که رژیم های غذایی فقط نوعی درگیری روانی هستند که بیشتر باعث افزایش وزن می شوند.

حالا گزینه ورزش کردن را در نظر بگیرید که یکی دیگر از راه حلهای مرسوم کاهش وزن است. طبیعتا با از دست دادن کالری در باشگاه ورزشی، از وزن شما کاسته می شود. اما تمام ماجرا، فیزیک نیست. وقتی مقداری از کالری خود را در باشگاه می سوزانید، در باقی مدت زمان روز خود کالری کم تری نسبت به یک روز معمولی مصرف خواهید کرد. ضمن این که به علت ورزشی که کرده اید، احساس کم کاری و کوتاهی هم نمی کنید. علاوه بر آن به علت گرسنگی حاصل از ورزش، وعده های غذایی شما حجم بیشتری پیدا می کند.

فرض کنید که به تمام توصیه های استاندارد عمل کردید و هر رژیم غذایی پیشنهادی را هم انجام دادید. بعضی از آن ها ممکن ست در کوتاه مدت موثر باشند و تا قبل از این که اراده تان سست شود نتایج قابل قبولی برای شما فراهم کند. پس اگر قرار است تنها مشکل اضافه وزن شما ناشی از کنترل کالری باشد، ایراد وارده باید به شخصیت و اراده شما منتهی شود. اراده مفهومی است که در حوزه روانشناسی تعریف دارد و کمک می کند تا منافع طولانی مدت را به لذت های کوتاه مدت ترجیح دهید. گاهی اوقات پیچیدگی روان انسان سعی در تخریب تلاش ها و ممارست های وی در طول راستا یک هدف دارند. به طوری که در انتها یک فرایند به ظاهر در حال پیشرفت با موانعی چون افسردگی یا تضعیف روحیه روبرو می شویم. کاهش وزن از جمله مسائلی است که زمام آن به سادگی در دست ذهن قرار نمی گیرد. نتایج یک بررسی اخیر نشان داده است که اگر بیش از حد چاق هستید، شانس برگشت شما به حالت نرمال کم تر از یک درصد است.

بیشتر پزشکان، مربیان و متخصصان فعال در عرصه سلامتی و بهداشت به اضافه وزن از زاویه شیمی نگاه می کنند و راه حلهای مرسومی چون ایجاد تعادل بین کالری ورودی و خروجی، غذا خوردن کم تر و ورزش بیشتر پیشنهاد می دهند. گاهی تمام کالری ها معادل هم در نظر گرفته می شود و گاهی بعضی از آن ها در دسته بندی هایی چون کالری های بد و کالری های کربوهیدرات قرار می گیرند که باید از هر دو اجتناب کرد. تمام این رویکردها بر هضم و استقرار کالری در داخل بدن تمرکز دارند و بیشتر آنها روانشناسی را نادیده می گیرند. از طرفی دیگر همچنان شاهد شکست راه حلها و مشاوره های پزشکی در عرصه رژیم غذایی هستیم. نتیجه فعلی هم این است که بیش از دو سوم جمعیت ایالات متحده دارای اضافه وزن هستند که از این میزان بیش از یک سوم آن ها به چاقی مفرط مبتلا هستند.

این آمار رو به افزایش در ایالات متحده و سراسر جهان و همچنین تنگ تر شده فاصله بین شکم با صفحه نمایش دسکتاپ نشان می دهند که برای رفع مشکل وزن، روی نکات غلطی پافشاری می کنیم. اپیدمی چاقی ارتباطی به کالری یا حتی اراده ندارد. اولین گمان من این بود که مشکل چاقی برآیند نوعی مسمویت در سیستم نظارتی طبیعی است. سیستم بدنی ما در عین پیچیدگی هایی که دارد به زیبایی کالیبره شده است و در طول میلیون ها سال تکامل به درستی عمل کرده است. اگر قرار بود این سیستم بدون هیچ گونه تلاش آگاهانه ای درست کار کند، بیش از دو سوم افراد با مشکل اضافه وزن روبرو نمی شدند. پس چگونه می توانیم صورت مسئله گرسنگی و سیری خود را حل کنیم؟

شروع یک تجربه

حدود یک سال، به شخصه این تجربه را شروع کردم. از این رو برنامه ای طراحی کردم که به شدت خسته کننده و کسالت بار بود. به بیانی ساده تر، دقیقا تا مدت ها همان چیزی را می خوردم که روزهای قبل به عنوان غذا مصرف می کردم تا شرایط بدنی ام در یک حالت پایدار قرار داشته باشد. پس از آن، مواردی مثل وزن، دور کمر را یادداشت می کردم. هر از گاهی بخش کوچکی از وعده غذایی خود را تغییر می دادم و اثر این تغییر را در چند روز آینده مورد بررسی قرار می دادم. وقتی اندازه گیری ها به یک مقدار پایا می رسید، تغییر جدید دیگری ایجاد می کردم. نتایج حاصل هم مانند این تغییرات کوچک بودند اما پس از مدتی نوعی الگو ارایه دادند. البته نمی توانم ادعا کنم که چیز جدیدی در این بررسی ها کشف کردم. چرا که رسما یک کار علمی انجام نمی دادم. کار من بیشتر شبیه نوعی نمونه گیری بود. نکته اینجا بود که تمام مشاوره ها و توصیه هایی که در مورد روش های کاهش وزن می دانستم با یافته های فعلی من در تضاد بود. حالا مانده بودم که چه چیز را باید باور کنم؟

به طور معمول، قسمت آموزنده بسکمک از آزمایشات در یک مشاهده اتفاقی خود را نشان می دهد. کم و زیاد کردن حجم خوراک من تاثیر چندانی در نتیجه نهایی نداشت. به جای آن تصمیم گرفتم که سطح گرسنگی خود را تغییر دهم. برای مثال من می دانستم که بعضی مواقع که اشتهایم به غذا می کشید، بدون این که احساس گرسنگی کنم به اغذیه فروشی می روم تا ناهارم را زودهنگام خورده باشم. در این مواقع پس از خوردن ناهار متوجه می شدم که به اندازه معمول روزهای قبل غذا نخوردم.

در مواقعی که میل کم تری به غذا داشتم، خودم را سرگرم کارهای دیگر می کردم. به نحوی که زمان ناهارم یک ساعت به تعویق می افتاد. تصمیم گیری های من لحظه به لحظه عوض می شد. هر نتیجه ای می توانست به دلایل دیگری بستگی داشته باشد ضمن این که نمی توانستم الگوهای ثبت شده در دفترچه یادداشتم را نادیده بگیرم.

عادت های غلط غذایی

سه عادت بد غذایی باعث می شد که احساس گرسنگی بیشتر شود. این سه عادت شامل مصرف غذاهایی با کربوهیدرات بالا، مصرف غذاهای کم چرب و اندازه گیری دقیق میزان کالری دریافتی است.

رژیم غذایی کربوهیدراتی، رژیم غذایی معمول آمریکایی ها است. در این رژیم غذایی، صبحانه شامل کروسانت، پنکیک با شربت، یا کلوچه است.. ضمن این که غله و شیر هم در آن وجود دارد. طبیعتا غلات تماما کربوهیدرات است. ناهار این نوع رژیم را هم در نظر بگیرید: چنانچه اهل خوردن غذاهای ناسالم و فست فود باشیم مک دونالد یکی از گزینه های شاخص است. سیب زمینی های سرخ شده تماما کربوهیدرات هستند. نوشیدنی های گازدار قند زیادی در خود دارند. چربی تنها بخش کوچکی از این نوع مواد غذایی است.

میان وعده بعد از ظهر مربوط به این نوع رژیم هم شامل نوشیدنی های شیرین به همراه بیسکوییت است. چنانچه اهل رعایت نکات سلامتی باشید ممکن است موز را به عنوان میان وعده انتخاب کنید که پر کربوهیدرات ترین میوه موجود در جهان است. در مورد وعده شام هم می توان به غذاهای درست شده از سیب زمینی، خوراک پاستا، برنج و نان اشاره کرد. حتی سوشی که غذای سالمی به نظر می رسد عمدتا برنج است. شاید با این اوصاف امیدتان به سوپ باشد. در حالی که سوپ هم حاوی رشته فرنگی و گاهی مواقع سیب زمینی است. تمام نوشیدنی های شیرین، دسرها و تنقلات قبل از خواب در خانواده کربوهیدرات ها جای می گیرند. فراوانی این دسته به حدی است که محال است که وارد یک سوپرمارکت شوید و خود را در هجوم مواد غذایی کربوهیدرات دار نبینید. این نوع غذاها توانسته است ذائقه ما را تحت سلطه خود قرار دهد و حساسیتی نسبت به مصرف زیاد آن ها از خود نشان ندهیم.

رابرت اتکینز متخصص قلب و عروق آمریکایی اولین کسی بود که رژیم غذایی با کربوهیدرات پایین را پیشنهاد داد. در این تئوری، چنانچه شما مصرف کربوهیدرات را قطع کنید، بدن شما به جای قند گلوکز از کتون برای انتقال انرژی بین مولکول های موجود در خون استفاده می کند. با مصرف کتون ها، بدن شروع به استفاده مفید از ذخایر چربی می کند. از طرفی، با کاهش قند خون میزان ترشح انسولین هم کاهش می یابد. انسولین هورمونی است که به ذخیره چربی در بدن کمک می کند. بنابراین مصرف کربوهیدرات کم تر به تولید چربی کم تر منتج می شود. با وجود این که این تئوری دارای اعتبار و ارزش علمی و پژوهشی است اما هنوز هم اثرات کربوهیدرات بر چاقی مفرط جای بحث و بررسی بیشتر دارد. البته مطالعه جدیدی در این مورد به تازگی صورت گرفته است.

در این بررسی جدید دو گروه از افراد تحت نظارت قرار گرفته اند. یک گروه از افراد به مدت شش روز از یک رژیم غذایی با کربوهیدرات کم و گروه دیگر از رژیم غذایی با چربی کم پیروی می کنند. هر دو گروه به شکل سخت گیرانه ای ملزم هستند تا یک میزان کالری خاص را استفاده کنند. در انتها، این طور نتیجه گیری شد که در وزن افراد گروهی که رژیم غذایی کم کربوهیدرات داشتند تغییر خاصی مشاهده نشد. ضمن این که در گروه دیگر هم که رژیم غذاهای کم چرب داشتند کاهش وزنی اتفاق نیفتاد. هر چند میزان انسولین افراد گروهی که از غذاهای کم کربوهیدرات استفاده کردند، کاهش یافته بود اما خبری از کاهش وزن در میان نبود. با این حساب، کاهش کربوهیدرات کم چه فایده ای برای افراد می تواند داشته باشد؟

هر چند که فرضیه ها و آزمایش های صورت گرفته روال درستی را طی کرده اند، اما از اهمیت یک نکته غافل شده اند. تمام توجه آن ها به جای بررسی انگیزه گرسنگی بر روی کالری ورودی به بدن متمرکز شده بود. در حال حاضر این نکته به خوبی جا افتاده است که رژیم غذایی غنی از کربوهیدرات باعث افزایش سطح گرسنگی می شود. در حالی که یک رژیم غذایی کم کربوهیدرات چنین عامل محرکی را ایجاد نمی کند. جمع بندی نتایج و شواهد نشان می دهد که یک رژیم غذایی کم کربوهیدرات به خودی خود تاثیری در کاهش وزن ندارد بلکه چون احساس گرسنگی را در شما تضعیف می کند از وزن شما کاسته می شود. بر خلاف رژیم غذایی با کربوهیدرات بالا که سطح گرسنگی را افزایش داده و فرایند خوردن شما را خارج از کنترل می سازد.

از آنجا که حالت گرسنگی یک حالت غیرآگاهانه است چنین نتایج غیر مرتبطی هم از تحقیقات استنتاج می شود. ضمن این که چون رژیم غذایی پر کربوهیدرات در این تحقیقات لحاظ نشده است، پس نمی توان اثر کربوهیدرات را بر میزان اشتهای افراد بررسی کرد.افراد بسیار چاق به مرحله ای می رسند که همیشه گرسنه هستند و هیچ گاه حس سیری را کامل تجربه نمی کنند. آن ها می توانند به اندازه شش وعده غذایی شام بخورند و معده خود را تا مرز منفجر شدن برسانند اما مغز آن ها هنوز احساس رضایت و سیری نمی کند.

غذاهای کم چرب هم به همین شکل عمل می کنند. من در زمانی بزرگ شدم که آگهی های بازرگانی تلویزیون مدام در مورد خطرات چربی هشدار می داد. داده های ضعیف و نتیجه گیری های شتاب زده باعث شدند که پزشکان توصیه های اشتباهی را ارایه دهند. کره نخورید. تخم مرغ نخورید. شیر پرچرب ننوشید. پوست مرغ را جدا کنید. ماست کم چرب بخورید. (هر چند که آن هم مملو از قند است). رژیم های غذایی پیشنهادی مربوط به کاهش چربی فرایندی نزولی در جهانی پزشکی طی می کنند. هر چند که اطلاعات در این زمینه چندان دقیق و واضح نیست اما حذف چربی از برنامه غذایی به یک فاجعه منجر خواهد شد. مطالعات صورت گرفته زیادی نشان داده اند که چربی احساس گرسنگی را کاهش می دهد. با کنار گذاشتن چربی احساس گرسنگی اوج خواهد گرفت. البته در اینجا با یک اثر تدریجی روبرو هستیم. به خاطر بسپارید که فرآیند درک داده ها توسط هیپوتالاموس پیچیده و زمان بر است. پس از این که چند ماه از کاهش چربی غذا گذشت احساس گرسنگی تقویت پیدا خواهد کرد.

با این حال، اشتباه ترین روش مشاخصه با احساس گرسنگی استفاده از رژیم های غذایی سخت و طولانی است. مخصوصا آن دسته از رژیم هایی که کالری هر روز خود را در آن ها شمارش می کنید و سعی دارید که احساس گرسنگی را تحت سلطه خود درآورید. نخوردن صبحانه، کاهش کالری در ناهار، خوردن یک شام کم حجم، آگاهی لحظه به لحظه شما از میزان کالری همان داستان جنگ توسط یک تکه چوب کوچک با یک ببر است و شما را وارد یک دور باطل می کند.

این در حالی است که اثرات هر سه عامل کربوهیدرات بالا، چربی پایین و آگاهی نسبت به میزان کالری مورد استفاده به طور فزاینده ای در رژیم های غذایی علمی خودنمایی می کنند.

نتیجه یک نبرد ساده!

در انتها مشاهدات و تاملات شخصی، سعی کردم نظریه ام را به عنوان پیشنهاداتی ساده ارائه دهم. نخست این که نسبتا از مواد غذایی با کربوهیدرات کم استفاده کنید. به شخصه توانستم 90% از کربوهیدرات موجود در رژیم غذایی خود را کاهش دهم بدون این که سراغ رژیم های غذایی کربوهیدرات کم بروم. در وهله دوم میزان چربی غذای خود را کمی افزایش دهید و از رژیم های غذایی فاقد چربی دوری کنید. سوم این که در هنگام غذا خوردن چرتکه نیاندازید و هر میزان که دوست دارید بخورید. این مرحله سخت ترین بخش کار است. چرا که وقتی در راستا کاهش وزن قرار می گیرید ذهن تان با این رفتار شما گیج و سردرگم می شود! من که مجبور شدم به یک بیانیه عجیب و غریب روانشناسانه اعتماد و اکتفا کنم: هر چه تلاش کنم کم تر غذا بخورم، در نهایت بیشتر خواهم خورد!

در طول برنامه خود توانستم فهرستی شامل از غذاهایی چون ماهی قزل آلا، کره بادام زمینی، سیب، گوجه فرنگی، مرغ و غیره تهیه کنم. رژیم غذایی من هیچ ارتباطی با توصیه های رایج پزشکی نداشت. ضمن این که ربطی هم به غذاهایی که از نظر ساز و کار شیمیایی تاثیر خاصی بر رو بدنم ایجاد می کنند نداشت. من به دنبال مسائلی مثل عروق و کبد و انسولین نبودم. تلاش من رسیدن به یک مکانیزم برای کنترل گرسنگی ناخودآگاه بود و این که بتوانم با هدایت این احساس، خود را به کم تر خوردن تشویق کنم. کاهش وزن من با یک فرایند قطره ای شروع شد. به طوری که در ابتدای کار تنها 2 پاوند (معادل 907 گرم) در هفته کم کردم و در ادامه این فرایند کاهشی آسان تر شد. در نهایت 50 پاوند (معادل 22.6 کیلوگرم) اضافه وزن در طی چند ماه از بین رفت.

در رژیم غذایی من که حاوی چربی متوسط بود زحمت و تلاش خاصی وجود نداشت. چرا که خودم در کناری نشسته بودم و اجازه دادم بخش ساقه مغز کار خودش را بکند. در واقع یکی از تله های روانی که آن را شناختم این بود که برای کاهش وزن نیاز به هیچ گونه خودآزاری وجود ندارد.

البته ادعا نمی کنم که روش من تنها روش عملی در کاهش وزن باشد. شاید روش های مشابه دیگری هم وجود داشته باشند که نتیجه ای مطلوب عرضه کنند. هدف من دفاع از یک روش یا رژیم غذایی خاص نیست. بلکه پیام من این است: مقدار وزن شما تا اندازه زیادی از شرایط روانی شما نشات گرفته است.

به بیانی دیگر سیستم گرسنگی مانند سیستم تنفسی عمل می کند. مغز دارای یک مکانیزم ناخودآگاه است که دستگاه تنفسی را تنظیم می کند. فرض کنید کنترل این سیستم از حالت ناخودآگاه خارج شود و به دست خودتان بیفتد. به طوری بتوانید سرعت و عمق تنفس خود را بر اساس عواملی چون اکسیژن خون، سطح دی اکسید کربن، فعالیت بدنی و دیگر موارد تنظیم کنید. چه اتفاقی خواهد افتاد؟ بدون شک در عرض 10 دقیقه خواهید مرد! ذهن خودآگاه برای مدیریت این گونه امور اصلا کارآیی جالبی ندارد. پس بهتر است که این طور کارها را به همان بخش ناخودآگاه سپرد. در عوض بخش خودآگاه را قانع کنید که اجازه ندهد کیسه پلاستیکی بر روی سر بکشید، ضمن این که مانع مصرف غذاهای پر کربوهیدرات و کم چربی شود و به عملکرد ساقه مغز در شمارش کالری ها کاری نداشته باشد. سلامتی حاصل از این رویکرد شما را شگفت زده خواهد کرد.

منبع: aeon

ترجمه: زومیت

منبع: زندگی روز